Luister naar de stilte,
de stilte van je bloedbanen
in een echokamer en kan je
dan ook zeggen:
"ik hoor niets".
Met vertakte mond slik je
klanken in die zich vasthaken
in de welving van je ranke hals,
op lange benen scheer je
door je eigen zenumwstelsel om
te ontbranden in het heelal.
Luister naar mijn stem
ze haalt je laatste stuiptrekken
leeg tot je ontrolt en je de
vergezichten, die eens zo
hoopvol naar je keken,
ook vergeet.
En als dat alles dan weer voorbij is
en de vogels weer door je aderen
razen, zal je zelfs vergeten zijn
waar je ooit bent geweest.
#HenriA
-
430 woorden | Leestijd: 2 minuten Ik heb het gehad met de boutade dat sport niets met politiek te maken heeft. En omgekeerd. In een ideale, ... -
Deze column gaat over nuance. Of beter: het gebrek aan nuance. Het reduceren van complexe situaties tot of zwart of wit. We houden immers ni...
-
In oorlog vervagen de grenzen. Toch blijft ieder mens een stem hebben — een fluistering, een schreeuw, een gebed, hoop. Kind Kleine handen...