zink je naar de bodem om te knechten,
vrees je de klokkenluider die je elke avond in slaap kust,
je beademt, in witte lakens je wolkendek bedekt.
Recht je rug en je lippen, leg je handen in een knoop,
kijk neer, je er telkeweer weer om smacht,
hoofdschuddend over me gaat, likkend over me loopt,
je laat verscheuren met een stuwende splijtkracht.
Brood en leven zijn de bloemen voor een opgesmukt graf
die alles begraven / Met opgeheven hoofd
de zwangere ochtend in stapt, schud je de duivel van je af.
Maar hij zal niet rusten, vuur en vagen, de hemel gelooft
niet in de hel / En de engel begaf
zich in aardsheid naar een veilige kroost.
#HenriA
