() Maskers af

Verkleed en nergens heen kunnen gaan.
De nervositeit die aan je mouwen trekt.
De randen die in poeder verkruimelen.
Verdwijnen in een hemel die net zo 

eindeloos is als de bereidheid om het 

te proberen, maar blijf doorgaan en 

het zal weldra beter worden.

Ik hou van de manier waarop je danst 

om sterk te worden, onder de ordelijke 

wachtrijen, de slechte stemmingen,
de mooie vooruitzichten, de weggegooide 

maskers, de lege glazen, onder de onderdrukte 

wrok en de strak geweven spanning.

Zo strak geweven dat het alle dimensies tart.
Het zien, maar niet voelen.
Het weten, maar niet zeggen.
Daar ben je.

#HenriA