Aantal woorden - 835 | Leestijd - 2,5 minuten
Tijdens dode en minder dode momenten durf ik al eens rond te klikken op het internet. En zo maakte ik enkele weken geleden kennis met een ijverig postende coach die zichzelf therapeute waant. Laat ik ze de naam Jacqueline geven. Facebookinzichten, instaverhalen, memes, … niets is haar vreemd. Iets trok mijn aandacht in haar schrijfsels en ik zette me aan het scrollen en het lezen. En na een tijdje dacht ik: “Vooruit, ik geef het een kans!” en drukte ferm op de volgknop. Maar na een tijdje van volggedrag, kreeg ik krampen. Zo ter hoogte van mijn maag. Want hoe meer ik las, hoe meer ik me ergerde. Over het waarom, kon ik niet zo meteen de vinger opleggen. In ieder geval: er zat eindelijk nog eens iemand in mijn allergie!
En na wat verder lezen, overschouwen, denken en voelen merkte ik het plots. Ik heb het gehad met dat taaltje waarin mensen overtuigd worden dat ze alles kunnen als ze maar willen. Verleg je grenzen! Heel jezelf! Durf te doen! Geloof in jezelf! Trek je niet aan wat anderen van je denken! Wees moedig! Neem zuurstof! Wees niet bang! Wees vitaliserend! Omarm je angst! Blijf in je kracht! Vind je kern! Tank zelfvertrouwen! Laat los! (Even terzijde: over loslaten… Nog zo een therapeutisch werkwoord. Wat moet ik loslaten? Als ik inzie, besef, het hanteer, een plaats geef en er mee leer leven terwijl het nog in me zit, wat moet ik dan in godsnaam loslaten? Kan iemand me eens uitleggen wat dat is, loslaten? En hoe je dat precies doet?). Of ook een dooddoener: “Ik heb het nog nooit gedaan, maar ik denk dat ik het wel kan (cfr. Mevr. Pipi Langkous). Alsof the sky the limit is.
Wel Pipi (en Jacqueline natuurlijk), sommige dingen zal ik nooit kunnen. Omdat ik te oud, te dik, te traag, te dom, te sloom, te groot, te wispelturig, te ongeduldig of te beperkt ben. En weet je wat, soms trek ik me wel aan van wat anderen over me denken. Wie niet trouwens? En weet je wat ook nog? Soms doe ik het in mijn broek van de schrik! En maar goed ook, want die schrik vertelt me dat ik - evolutionair gezien - moet oppassen voor iets dat gaat komen! Dus Jacqueline, durf nu alsjeblieft ook eens tegen iemand zeggen: “Liefste medemens, ge bent ne schone mens. Maar hier leg je de lat te hoog. Omdat je te oud, te dik, te traag, te dom, te sloom, te groot, te wispelturig, te ongeduldig, te borderline, te narcistisch, te geflipt, te slecht gehecht of te beperkt bent om dit of dat of het deze of het gene te bereiken. En dat is niet erg, maar deal with it! Zullen we dat afspreken?” En dan hoeven al die mensen de dag na een sessie zich voor de buitenwereld niet sterk te houden en tegelijkertijd thuis niet in een hoekje gaan zitten huilen met gevoel dat ze niets waard zijn omdat het onbereikbare toch niet te bereiken is. En om dat te beseffen, daar heb je niet altijd therapeuten, laat staan zelfverklaarde ervaringsdeskundige coaches voor nodig. Soms is een handvol vrienden die niet rond de pot draaien en je een spiegel durven voor te houden genoeg (en het bespaart je ook nog eens een hoop geld, maar dat volledig terzijde).
Geloof ik niet in therapie? O jawel. Zeer erg zelfs. Als ervaringsdeskundige (en niet als therapeut wel te verstaan, maar aan de andere kant van de tafel) heb ik veel geleerd over mezelf. Enorm veel zelfs. Maar ik had de zegen om bij een bekwaam therapeut terecht te komen die me geen rad voor de ogen draaide met empower yourself slogans (en die ook geen facebook, Instagram of website met holle, herkauwde boodschappen of opgeleukte foto's nodig heeft om zichzelf te verkopen, die de socials niet gebruikt als een grote ode aan zichzelf als therapeut/coach en niet gedreven wordt door winstbejag) en die me leerde om met het vehikel dat ik ben op de best mogelijke manier om te gaan. Die me duidelijk doch kordaat deed inzien wat ik in me heb, maar vooral wat ik niet in me heb en ook nooit in me zal hebben. En dat is al heel wat! En natuurlijk is het belangrijk dat je in jezelf gelooft. Dat vind ik eigenlijk de evidentie zelve. En natuurlijk is dat bij momenten ver zoek omwille van de blutsen en de builen, de haken en de ogen, de grillige wegen en de onvoorspelbare, onaangename wendingen die het leven voor ons in petto heeft. Maar – hier komt het – het is wat is. Begrijp wat het is, hanteer wat er is en… maak er het beste van!
En tot slot… Jacqueline (en alle andere coaches en therapeuten van het therapeutengild waarvan de haren nu te berde gerezen zijn na het lezen van deze column en met mij maar al te graag een sessie zouden plannen om me van het tegendeel te overtuigen), als je dit zou lezen - wat ik betwijfel maar je weet maar nooit - weet dan dat dit niet persoonlijk is bedoeld. Maar sinds vandaag heb je toch 1 volger minder. Want vrienden, coaches en therapeuten, die kies je zelf! Gelukkig maar...
#HenriA
