() Zonsondergang in het oosten

Doe de gordijnen naar beneden
en verberg al je geheimen
nu het leed is geleden
en de dag is uitgefeest.


Ontknoop je lange haren
bevrijd je fluwelen voeten
hang je kleedje aan de haak
en hul je in omfloerst naakt.


Verlaat stil de stad
en droog je zoute tranen
hoor de honden blaffen
die zwerven op de straat.


Het feest is nu voorbij
stop het huilen naar de maan
luister naar de wolven in je hoofd
luister naar de toon van je hart.


Vergeet nooit het oude wijsje
van toen we afgelegen waren
het leven een lege pagina
en de wereld monotoon grijs.


Wil je me geloven
als ik je beloof vandaag
dat morgen de zon
in het oosten ondergaat.


#Henri A.

() Thuis komen

Je legt je lippen op mijn schouder
die warmte in me trillen,
zonzacht gefluister
in de luwte van mijn hals,
je sijpelt zuchtend traag mijn
koele holtes binnen,
blaast woorden over me heen, die ik niet versta.

Ik weef nagellijnen in je smyrnabillen
maak een tapijt van je uitgeplooide lijf,
ik kus de figuren die jouw huid omringen
en van lieverlee, schrijf jij in mij
jouw klare taal, die ik almaar beter begrijp,
we suizen van oor tot oor, zweten de kamer uit,
ademen kleuren op een pallet tot we hoorbaar vermengen.

Ogen slaan neer als ik rillend in je ontwaak,
en wanneer jij jezelf geruisloos in de luwte buiten draagt,
wordt het hier binnen koud en windstil.
Het heeft geen zin, zelfs geen half woord, dat ik wacht.
Als je weg bent, komt niemand nog thuis, vannacht.


#Henri A.

() Cadeautjesverslaafd

Als we mekaar uitpakken
na het praten,
wordt het stil.
Sterven onze woorden,
in elkaar.


En keer op keer is het als
een nieuw geschenk,
waar we als kleine kinderen
gulzig naar grijpen,
van o’s en a’s vergezeld.


We schenken parfum
van de zachtste geuren,
we smaken elkaar als de
zoetste chocola,
we schitteren als de
helderste juwelen,
het post-grunge-tijdperk
onze taal.


En we blijven geven
omdat we
graag overladen.
We hebben een geschiedenis,
maar geen verleden.
Het is geen keuze,
we zijn
cadeautjesverslaafd.


#Henri A.