Als het blijft,
is het liefde.
Als het eindigt,
is het een liefdesverhaal.
Als het nooit begint,
is het poëzie.
#HenriA
() Het Veld
Het veld is eindelijk omgeploegd.
Het onkruid ligt onder de zoden
te versterven.
Ook de polder is stil.
Nu kunnen wij eindelijk
met kleren aan
het bed ingaan.
Zo helemaal
onder de lakens
en warmen aan elkaar.
We weten zo weinig.
te versterven.
Ook de polder is stil.
Nu kunnen wij eindelijk
met kleren aan
het bed ingaan.
Zo helemaal
onder de lakens
en warmen aan elkaar.
We weten zo weinig.
Gelukkig maar.
#HenriA
()
We hebben de wind in de rug
We zien het aan de rook die niet in kringen
Maar in een diagonale lijn
Het vuur in de tuin verlaat
Vlammen komen het best tot hun
Recht als het donker is
Zoals de tuin dat doet in de lente
En de schemerlichten aan de muur
Ik heb niets opgeofferd
Ik heb niemand opgeofferd
Ik heb enkel het vuur aangestoken
Als een stille getuige met mezelf
We hebben de wind in de rug
De zachte avondzucht
Die de vuurkring opnieuw
Z’n adem geeft
#HenriA
We zien het aan de rook die niet in kringen
Maar in een diagonale lijn
Het vuur in de tuin verlaat
Vlammen komen het best tot hun
Recht als het donker is
Zoals de tuin dat doet in de lente
En de schemerlichten aan de muur
Ik heb niets opgeofferd
Ik heb niemand opgeofferd
Ik heb enkel het vuur aangestoken
Als een stille getuige met mezelf
We hebben de wind in de rug
De zachte avondzucht
Die de vuurkring opnieuw
Z’n adem geeft
#HenriA
() Meer grijs!
Deze column gaat over nuance. Of beter: het gebrek aan nuance. Het reduceren van complexe situaties tot of zwart of wit. We houden immers niet van grijs (niemand wil een grijze muis zijn). Maar een mening zonder grijs is een oordeel. En oordelen zijn altijd schadelijk. Voor alle betrokken partijen. En dit mag stoppen.
Zo ook de vraag "verkrachting of geen verkrachting?" We missen gedifferentieerde woorden zoals "bijna", "beetje", “ongepast”, “schaamte”, “inzicht” en "soms" om nuances beter te communiceren. Meer nog, je mag ze zelfs niet in het debat brengen. Het wordt niet getolereerd.
Het is toch duidelijk dat er een verschil is tussen enerzijds een stomdronken student die een andere stomdronken student tegenkomt en mee naar huis neemt voor seks, en anderzijds twee studenten waarbij de ene meer dronken is en gedwongen wordt door de andere. Of bijvoorbeeld ook: gedrogeerd of afgeperst worden voor seks is toch iets anders dan een problematische situatie op de werkvloer zonder harde dwang maar met machtsongelijkheid. Of trekken we alles over dezelfde lijn als het vooral anderen aangaat en we met ons oordeel klaar staan? Als je bijvoorbeeld allebei door drank en drugs niet goed meer weet wat je aan het doen bent? Of als je elkaar verkeerd begrijpt? Alsof we allemaal zo een asceten zijn of experten in communicatie!
Intenties, ervaring, meegaandheid, verzet en de onmogelijkheid om verzet te geven zijn belangrijke aspecten die niet genegeerd mogen worden. Het reduceren van alles tot "verkrachting of niet" maakt een leerproces onmogelijk. Hoe kunnen we jongeren (en bij uitbreiding iedereen) weerbaarder en empathischer maken, dingen leren bespreekbaar maken als we hen niet leren dat zulke situaties kunnen voorkomen en dat ze een actieve rol kunnen hebben? Moeten hebben! In ieders belang.
Communicatie in zulke situaties moet geleerd worden, en ook weigeren, neen zeggen moet je leren. Als jongere, als volwassene. Maar stop alsjeblieft met dat katholieke schuld en boete gedoe. Voor gevallen zoals recidive, harde dwang, intentionaliteit en geweld moet de wet ingrijpen. Hard ingrijpen! Maar bij verwarring, onervarenheid en onduidelijkheid moet er mildheid in het gesprek zitten. En dan heb ik het niet over de strafmaat. Daarvoor zijn er rechters. Het is niet aan mij om de juiste straf te bepalen. Maar ook niet, zeker niet, aan de publieke opinie. Want deze publieke opinie mag ook eens leren om te focussen op de lessen die erin zitten. En op het grijs.
Maar we moeten uit de dader-slachtoffer dichotomie geraken - de ongenuanceerde tweedeling zonder grijs om een situatie te beschrijven waarin er een duidelijke splitsing of tegenstelling is tussen twee zaken - om maatschappelijk vooruitgang te boeken. Dit is geen apologie, geen verontschuldiging, het wegwuiven of minimalisering van individuele ervaringen. Een slachtoffer dient erkend te worden. En een dader gewezen op z’n daden.
Tot slot, het zoeken naar de hardst mogelijke bestraffing leert mensen dat ze nooit iets mogen bekennen. Want was is dan nog “het nut” van context, zelfinzicht, spijt en schaamte? Voor dader. En slachtoffer. Is dat werkelijk wat we willen? Daarom vind ik het zeer ongepast om een oordeel te vellen over een individueel dossier zonder alle nuances te kennen. Hoe smeuïg het ook in “de krant” wordt uitgesmeerd. Hoe kan je nu alle nuances zien, tenzij je bijzonder dicht bij de situatie staat? Of laten we het over aan de Acids of de Lucie Baetens? Die de publieke opinie bespelen. Niet om bij te dragen aan een genuanceerd debat, maar omwille van persoonlijke verrijking. Van het eigen ego, het eigen BV-schap, de eigen likes of de eigen portefeuille.
Laten we een algemene inspanning vragen: praat met elkaar, leer wat toestemming geven betekent en geef dat door aan anderen. Luister naar elkaar als het misloopt. In plaats van blindelings de schandpaal op te blinken. Grijp in, maar vooral: zorg voor elkaar. En leer grijs te omarmen! In eer en geweten...
#HenriA
() Rust
Een pelgrim in het bos,
zoekt naar stilte en rust,
en bomen die luisteren.
Onder een oude eik,
rust zij in de schaduw stil,
van het omarmde jaar.
Langs kronkelende paden,
volgt zij verder het zachte licht
en haar oord.
De bloemen langs de weg,
leiden haar naar streken,
misschien een nieuw
zoekt naar stilte en rust,
en bomen die luisteren.
Onder een oude eik,
rust zij in de schaduw stil,
van het omarmde jaar.
Langs kronkelende paden,
volgt zij verder het zachte licht
en haar oord.
De bloemen langs de weg,
leiden haar naar streken,
misschien een nieuw
bosgebied.
#HenriA
() Nee is een volledige zin
Nee is een volledige zin.
Ja ook.
Dit hadden we niet verwacht.
Dat amechtig ademen.
Muizenissen in een baard.
Zweetdruppels in parels op
een fronzig hoofd.
Haar wijde benen als copiloot.
Van kut noch vlees gespaard.
Een lach als pauwenveren
krijsend in mijn nek.
Een bewaker van rood kokend bloed
Huilt een oog uit.
#HenriA
Dit hadden we niet verwacht.
Dat amechtig ademen.
Muizenissen in een baard.
Zweetdruppels in parels op
een fronzig hoofd.
Haar wijde benen als copiloot.
Van kut noch vlees gespaard.
Een lach als pauwenveren
krijsend in mijn nek.
Een bewaker van rood kokend bloed
Huilt een oog uit.
#HenriA
() Wanneer het lente is laat ik ze vliegen
Ik loop door het station
stap in een wagon vol gedachten
wrijf de mist uit de ogen
verstop mijn half gezicht
in een sjaal
en adem door de gaatjes.
Bijna lente.
Ik leid aan dromers ziekte
zie koeien kijken
op een trein.
Zij zijn.
Wat ik niet ben.
Al ben ik ook een herkauwer
een omnivoor van dromen
in kleine bokalen
met een schroefdeksel.
Van die soort waarin
vlinders zijn gevangen.
Wanneer het lente is
laat ik ze vliegen.
#HenriA
stap in een wagon vol gedachten
wrijf de mist uit de ogen
verstop mijn half gezicht
in een sjaal
en adem door de gaatjes.
Bijna lente.
Ik leid aan dromers ziekte
zie koeien kijken
op een trein.
Zij zijn.
Wat ik niet ben.
Al ben ik ook een herkauwer
een omnivoor van dromen
in kleine bokalen
met een schroefdeksel.
Van die soort waarin
vlinders zijn gevangen.
Wanneer het lente is
laat ik ze vliegen.
#HenriA
() Waan
Op sommige dagen is het beter
om geen pen ter hand te nemen
en archaïsche woorden te schrijven
of om laat staan op te staan
op ontiegelijke ochtenden.
Op mijn linkerzijde met gespleten ogen
een vale zon op een wit vlies
er hangen nog geen vruchten aan de bomen
het vriest, eenden in dons lopen
in cirkels om mekaar heen.
Mijn hond wil ze jagen.
Op de radio is er een
nieuwe regering op de been
die trouw zweert aan een volk
dat zelf de weg is verloren.
Of toch één van hen.
#HenriA
om geen pen ter hand te nemen
en archaïsche woorden te schrijven
of om laat staan op te staan
op ontiegelijke ochtenden.
Op mijn linkerzijde met gespleten ogen
een vale zon op een wit vlies
er hangen nog geen vruchten aan de bomen
het vriest, eenden in dons lopen
in cirkels om mekaar heen.
Mijn hond wil ze jagen.
Op de radio is er een
nieuwe regering op de been
die trouw zweert aan een volk
dat zelf de weg is verloren.
Of toch één van hen.
#HenriA
() Mark Lanegan - On the Steps of the Cathedral
I'm so sorry
I know exactly what you mean
He's got the whole world in His hands,
He's got the whole world in His hands,
got the whole world...
Tired of being devilish
Sick of being wicked
Habitual, and untrue
Another starting over
Although it is the ending
I send regards to you
Standing on the steps
Steps of the cathedral
Watch the summer fade
Just trying to get to somewhere
Trying to get just anywhere
And I know it ain't my day
In His hands
Got the whole wide world in His hands
It's in His hands
Tired of being devilish
Sick of being wicked
Habitual, and untrue
Another starting over
Although it is the ending
I send regards to you
Standing on the steps
Steps of the cathedral
Watch the summer fade
Just trying to get to somewhere
Trying to get just anywhere
And I know it ain't my day
In His hands
Got the whole wide world in His hands
It's in His hands
() Stille ruiker
Ik schonk jou bloemen
Zonder vergezelde kussen
Of bijhorende
Woorden
Gewoon bloemen voor
De bloemen
Als stilzwijgend
Zoenoffer
Omdat mijn woorden
Nimmer nog de juiste
Woorden voor jou
Zullen zijn
Zonder vergezelde kussen
Of bijhorende
Woorden
Gewoon bloemen voor
De bloemen
Als stilzwijgend
Zoenoffer
Omdat mijn woorden
Nimmer nog de juiste
Woorden voor jou
Zullen zijn
#HenriA
() Linger
Niet de tijd maakt mij
Maar ik maak de tijd
Maar ik maak de tijd
Die rust moet
Kunnen gunnen
Aan een Japans hart
Gepuzzeld en gelakt
Met gouden barsten
Zwart steekt het
Beste af
Als je met een vinger
De gouden breuken volgt
Over de kreuken golft
En de tijd vertelt
"Let it linger"
#HenriA
Kunnen gunnen
Aan een Japans hart
Gepuzzeld en gelakt
Met gouden barsten
Zwart steekt het
Beste af
Als je met een vinger
De gouden breuken volgt
Over de kreuken golft
En de tijd vertelt
"Let it linger"
#HenriA
() Vroeger was alles later
Vroeger was alles later. Alles moest nog komen. Want er was… tijd. Tijd, die zorgeloos kon worden genomen, benut, verspild. Want… overvloedig aanwezig. Later gaf hoop, verwachting, energie, dekte de tegenslagen toe, deed het beste nog komen.
Vroeger was later. De wereld lag aan je voeten, vol zijwegen, drukke kruispunten en doodlopende straten. Een pad, bezaaid met onontgonnen vlaktes, bruggen over wilde rivieren, eindeloos golvende zeeën, naar de hemel reikende bergen…
Vroeger was alles later. Wat nu niet gebeurt, gebeurt zeker later. Uitstel was geen afstel. Want later, later zou alles in de plooi vallen. In je hoofd, in je hart, in je plannen, in je fantasieën, in je dromen, in je voortschrijdend leven … Later.
Vroeger was alles later. En we studeren. En we ondernemen. En we bouwen. En we trouwen. En we leren af. En we stagneren. En we slopen. En we verlaten. En we worden verlaten. En we verliezen de controle. En we vertellen onszelf verhalen, want alles wordt beter. Later.
En plots is vroeger later. Een kanker in het eigen lijf, het onverwacht doodgaan van een geliefde, een pijnlijke breuk (van je botten of in je hart), een kosmische tegenslag, je wordt verlaten, een lijf dat traag verslijt … En je beseft: er is niet langer later.
En plots is later vroeger. En volgt er hopelijk enkel nog het ontwaken. Want later is wachten op iets dan niet komt, is wachten tot er aan het eind niets meer te kiezen valt. Want later zal nooit zijn, zoals je het echt verlangt.
Laat 2025 niet jouw later zijn.
Beste wensen,
Bart
Vroeger was later. De wereld lag aan je voeten, vol zijwegen, drukke kruispunten en doodlopende straten. Een pad, bezaaid met onontgonnen vlaktes, bruggen over wilde rivieren, eindeloos golvende zeeën, naar de hemel reikende bergen…
Vroeger was alles later. Wat nu niet gebeurt, gebeurt zeker later. Uitstel was geen afstel. Want later, later zou alles in de plooi vallen. In je hoofd, in je hart, in je plannen, in je fantasieën, in je dromen, in je voortschrijdend leven … Later.
Vroeger was alles later. En we studeren. En we ondernemen. En we bouwen. En we trouwen. En we leren af. En we stagneren. En we slopen. En we verlaten. En we worden verlaten. En we verliezen de controle. En we vertellen onszelf verhalen, want alles wordt beter. Later.
En plots is vroeger later. Een kanker in het eigen lijf, het onverwacht doodgaan van een geliefde, een pijnlijke breuk (van je botten of in je hart), een kosmische tegenslag, je wordt verlaten, een lijf dat traag verslijt … En je beseft: er is niet langer later.
En plots is later vroeger. En volgt er hopelijk enkel nog het ontwaken. Want later is wachten op iets dan niet komt, is wachten tot er aan het eind niets meer te kiezen valt. Want later zal nooit zijn, zoals je het echt verlangt.
Laat 2025 niet jouw later zijn.
Beste wensen,
Bart
() Column – Fake News
845 woorden | Leestijd: 3 minuten
Is iets echt of niet echt? Is wat ik denk, voel, wat ik aan mezelf vertel, wat ik aan anderen vertel… de waarheid? Dikwijls lijkt het zo… De eerste vraag die dan in me opkomt is: wat is waarheid? Om dit te even van dichtbij te bekijken, kunnen we de filosofische weg bewandelen. Neem nu het postmodernisme… daar is de waarheid relatief. Slechts een kwestie van perspectief. M.a.w. iedereen heeft een gelijkwaardige waarheid, maar dé absolute waarheid is een illusie.
En ook al weten we dat, toch blijven we onszelf verhalen (en dus “waarheden”) vertellen. Zeg maar: onszelf wijsmaken wie we zijn, hoe we in de wereld staan, hoe de anderen zijn en bijgevolg hoe we ons verhouden ten aanzien van die anderen. Immers, we vertellen altijd verhalen. Altijd. De godganse dag door. Aan onszelf, aan anderen. Ook al zijn we ons daarvan lang niet altijd bewust. Maar we kunnen niet anders, want ons brein is zo geprogrammeerd.
Even terug naar de postmodernisten… Zo'n verhaal dat we vertellen (aan onszelf of aan iemand anders) is nooit een objectieve werkelijkheid. Nooit! Want we interpreteren voortdurend onze emoties, ons gedrag, ons denken en de manier waarop we gehandeld hebben. We kiezen welke facetten we in de schijnwerpers zetten (en dus in ons verhaal, onze eigen waarheid passen) en we bepalen wat we weglaten. Zo luchten we ons hart. Of doen we onszelf geloven dat we de waarheid in pacht hebben. Of vertellen we wat we hebben meegemaakt en amuseren we elkaar.
En zo blijven we dikwijls hetzelfde verhaal vertellen. Keer op keer. Aan de anderen, aan onszelf. De ene keer om ons zelf te (blijven) overtuigen van “het grote gelijk” (lees: “de waarheid”) een andere keer voor de amusementswaarde. Op zich geen probleem natuurlijk. Maar dat wordt het voor mij wel als hetzelfde verhaal keer op keer verteld wordt en de verteller voor de zoveelste keer op rij gaat “leeglopen”. Er zit iets dwars en hup… de kraan gaat open. Meestal komt er iets klagerigs uit. Je voelt dat het niet uitmaakt wat je terugzegt: de kraan loopt, en blijft lopen. En de dag erna kan diezelfde kraan doodleuk opnieuw opengaan met precies dezelfde woordenstroom. Kennelijk maakt het niet uit dat het al is verteld. De “waarheid” kent immers geen grenzen. Iedereen moet het weten, horen, overtuigd geraken van het eigen, grote gelijk!
Het is lastig blijkbaar… Om het verschil te weten tussen jezelf wijzer maken en jezelf iets wijs maken. In dat laatste geval speld je jezelf iets op de mouw. Dan duid je een situatie op een manier waaraan jij geloof hecht, maar waartoe de realiteit geen aanleiding geeft. Dus zoeken we maatjes. Medestanders. Want niemand kent zichzelf en gelukkig zijn er dan de anderen die meegaan in ons verhaal omdat dat de leegte van onze gebrekkige zelfkennis opvult. En dat meegaan in, dat is nefast. Het betonneert ons. In het eigen gelijk. In het niet zien van ons eigen aandeel.
Bijvoorbeeld, als ik naar voetbal kijk (wat ik zeer zelden doe), zie ik ontkengedrag in volle glorie. De handjes gaan weer omhoog. “Ik heb niets gedaan”. “Ik heb hem niet geraakt”. “Ik heb de bal niet over de zijlijn gespeeld”. Zelfs als iedere blinde vink kan zien dat het onzin is, komt er een ontkenning. Want misschien kom je er mee weg! Ik zie hetzelfde gedrag soms (soms te veel) ook bij de gewone sterveling. Als er iets niet goed gaat, zoekt men niet eerst “de schuld” bij zichzelf. O nee. We wijzen al snel met een beschuldigende vinger naar anderen of (ook lekker) naar de omstandigheden. En hierdoor filter je weg wat vaak een belangrijke rol speelt bij wat er niet goed gaat: je eigen doen en laten.
Het is een algemene kwaal. Als je er rustig over nadenkt, moet je wel zeker weten dat je gelijk hebt (hier zijn we weer met “de waarheid”) voor je de dingen buiten jezelf legt. Een beschuldiging is zwaar, roept veel emotie op. Roept discussie op, mogelijk tot het niveau van ruzie. En moet uiteindelijk uitgepraat worden omdat de beschuldiging vaak niet terecht was. Dat moet je toch niet willen? Wat een gedoe. Wat een verspilde energie. Toch zie ik regelmatig dat een ander de schuld geven makkelijker is dan naar jezelf kijken. Maar we doen het te dikwijls niet. In de spiegel kijken, zelfs als je daar niet door een ander toe gedwongen wordt, is kennelijk heftig. Zo heftig, dat we vaak toch die andere route kiezen. Want het ego vindt zichzelf geweldig, waarheidsvol en wentelt zich graag in de slachtofferrol!
Ach, ook deze column bulkt van de paradoxen! Een waarheid verkondingen over iets dat niet bestaat (dé waarheid)! Ik weet alleen voor mezelf dat het goed is om wat meer te zwijgen, wat minder verhalen te vertellen en niet de eigen waarheid rond te strooien aan al wie het wel of niet wil horen. En wat meer stil te staan bij mijn eigen aandeel. Zo moeilijk is dat niet. Alles wat nodig is, is een beetje sereniteit. En moed. En oprechte kwetsbaarheid. Wat minder Fake News de wereld insturen…
#HenriA
() Rimpelloos water (dit is geen kerstgedicht)
We hoeven niet naar huis te gaan,
want we zijn al thuis,
voor weken, voor maanden.
Weet je nog? Toen de tijd
aan ons voorbij gleed aan een rotvaart
en we alleen maar hoefden te zwemmen.
En nu dobberen we verder,
naar kerst, naar een nieuw jaar,
de lippen nog net boven water.
December. We gooien wat slingers
en ballen in bomen en slierten
lichtjes door de kamer.
Kijken door het raam naar
de regen die tekeningen maakt
op het rimpelloze water
En we wachten, wachten,
tot er weer genoeg stroming is
om mekaar terug te omarmen.
#HenriA
voor weken, voor maanden.
Weet je nog? Toen de tijd
aan ons voorbij gleed aan een rotvaart
en we alleen maar hoefden te zwemmen.
En nu dobberen we verder,
naar kerst, naar een nieuw jaar,
de lippen nog net boven water.
December. We gooien wat slingers
en ballen in bomen en slierten
lichtjes door de kamer.
Kijken door het raam naar
de regen die tekeningen maakt
op het rimpelloze water
En we wachten, wachten,
tot er weer genoeg stroming is
om mekaar terug te omarmen.
#HenriA
() Onder de dekens bezit ik een schuilhut
Koud van verwachting
lig ik in bed. De gordijnen houden
lig ik in bed. De gordijnen houden
het maanlicht buiten de kamer,
schimmen komen en gaan
in de decembernacht.
Ik wil wakker blijven
om alles te zien en te horen,
ik wil slapen en doof zijn
voor de geluiden
in en rond mijn hoofd.
Onder de dekens bezit ik
een schuilhut, oren en ogen
hou ik dicht en het duister
verdampt maar niet, tot ik
uiteindelijk toch wakker word
in een muisgrijze ochtend
en alles herbegint.
#HenriA
schimmen komen en gaan
in de decembernacht.
Ik wil wakker blijven
om alles te zien en te horen,
ik wil slapen en doof zijn
voor de geluiden
in en rond mijn hoofd.
Onder de dekens bezit ik
een schuilhut, oren en ogen
hou ik dicht en het duister
verdampt maar niet, tot ik
uiteindelijk toch wakker word
in een muisgrijze ochtend
en alles herbegint.
#HenriA
() De wereld als wil en voorstelling
de dagen zijn lang maar de jaren zijn
kort.
seconden zijn kleine keukenmessen in
mijn rug.
ik stopte met het lezen van Schopenhauer, zijn
stem is een verdrietige papegaai.
#HenriA
kort.
seconden zijn kleine keukenmessen in
mijn rug.
ik stopte met het lezen van Schopenhauer, zijn
stem is een verdrietige papegaai.
#HenriA
() Slotgracht
Het is nog maar kortgeleden
dat tussen mijn vijand en mij
een onwrikbare muur stond.
Niet inneembaar,
ondoorlaatbaar.
Maar nu, o God,
menslief, waar heb ik
mij toch al die
tijd in verloren.
De wachttorens zijn gevallen,
wenkbrauwen trekken op
als bruggen,
wat mij nog afhoudt
is niets meer dan
een flinterdunne huid,
waarop jouw schaduw valt
en verder niets meer.
#HenriA
dat tussen mijn vijand en mij
een onwrikbare muur stond.
Niet inneembaar,
ondoorlaatbaar.
Maar nu, o God,
menslief, waar heb ik
mij toch al die
tijd in verloren.
De wachttorens zijn gevallen,
wenkbrauwen trekken op
als bruggen,
wat mij nog afhoudt
is niets meer dan
een flinterdunne huid,
waarop jouw schaduw valt
en verder niets meer.
#HenriA
() De strijdstaten
Als ik op sta
Naar de badkamer
Door naar de keuken
De koffie klaar
Die ook vandaag
De wereld niet zal veranderen
Maar wel cirkels plaatst
Op de strijdstaten
In mijn binnenland
En op alle facturen
Die kortelings worden
Betaald
Na twee herinneringen
Een vrije mededeling
“Met melk en suiker”
Verzacht de interesten
Die jij me aanrekent
Dag na dag na dag
Naar de badkamer
Door naar de keuken
De koffie klaar
Die ook vandaag
De wereld niet zal veranderen
Maar wel cirkels plaatst
Op de strijdstaten
In mijn binnenland
En op alle facturen
Die kortelings worden
Betaald
Na twee herinneringen
Een vrije mededeling
“Met melk en suiker”
Verzacht de interesten
Die jij me aanrekent
Dag na dag na dag
De ganse dag
Aan de keukentafel
#HenriA
() Marina Abramovic - The artist is present
In 2010 after 22 years apart, former lovers and
artists Marina Abramovic and Ulay meet again.
The emotional moment was captured on film.
() De dood of de gladiolen
Het is dit, schrijven of dood gaan,
balanceren tussen de liefde en de haat voor de taal
en zeggen wat nooit gezegd kan worden.
Het is achterblijven met een leeg blad vol zinnen
die meermaals onbeduidend blijken
voor wat echt belangrijk lijkt.
Verscheur de letters en plak ze terug aan elkaar,
maak een collage van nieuwe woorden
die hun recht opeisen om ze te aanhoren,
zodat wij kunnen blijven voortbestaan
in een reeks verhalen die wij graag vertellen
tegen de luisterende muren van deze kamer.
#HenriA
balanceren tussen de liefde en de haat voor de taal
en zeggen wat nooit gezegd kan worden.
Het is achterblijven met een leeg blad vol zinnen
die meermaals onbeduidend blijken
voor wat echt belangrijk lijkt.
Verscheur de letters en plak ze terug aan elkaar,
maak een collage van nieuwe woorden
die hun recht opeisen om ze te aanhoren,
zodat wij kunnen blijven voortbestaan
in een reeks verhalen die wij graag vertellen
tegen de luisterende muren van deze kamer.
#HenriA
() Het is er
Als je het licht wil zien
kijk dan naar de schaduw.
Het is er.
Je hoeft het alleen
maar op te merken.
Jij en ik, wij zijn van de tijd en
afstand nemen gaat niet.
Angst nestelde zich altijd
in de leegte van de eenzaamheid.
Slagschaduw slaat lam.
Over de randen van de wolken
schittert een zon
die een zilveren lijn trekt
en ons omarmt.
Nooit meer angst
voor blijheid.
#HenriA
kijk dan naar de schaduw.
Het is er.
Je hoeft het alleen
maar op te merken.
Jij en ik, wij zijn van de tijd en
afstand nemen gaat niet.
Angst nestelde zich altijd
in de leegte van de eenzaamheid.
Slagschaduw slaat lam.
Over de randen van de wolken
schittert een zon
die een zilveren lijn trekt
en ons omarmt.
Nooit meer angst
voor blijheid.
#HenriA
() Herfst
Hoor de mensen klagen
Nu ze wolken en regen moeten dragen
Omdat de lucht zwaar drukt
Op onze verschrompelde schouders
Als Tristan van Isolde
In een herfst van de bestormingen
Zij, die sterft aan haar verwondingen
In een verschraalde najaarszon
Ik, die zijn huid uittrekt
En vervelt tot een cocon
Ik kan je niet opnieuw openen
Mijn beeldspraak laat je niet gaan
Jouw natte mond is mijn enige compagnon
Langs het krakend hout, de zigzaggende bladeren.
#Henri A
Nu ze wolken en regen moeten dragen
Omdat de lucht zwaar drukt
Op onze verschrompelde schouders
Als Tristan van Isolde
In een herfst van de bestormingen
Zij, die sterft aan haar verwondingen
In een verschraalde najaarszon
Ik, die zijn huid uittrekt
En vervelt tot een cocon
Ik kan je niet opnieuw openen
Mijn beeldspraak laat je niet gaan
Jouw natte mond is mijn enige compagnon
Langs het krakend hout, de zigzaggende bladeren.
#Henri A
() Ademhalen
Vertel me het geheim van ademhalen.
Is het een geheim?
Of hangt het af van geloven?
Het geloven in de lucht?
Dit hart vertelt bij het minste tikken.
En valt, en lacht.
En valt, en lacht.
Vertel me het geheim van geloven.
Van blijven, van weggaan.
Van blijven staan.
Vertel me het geheim van ademhalen.
Hangt het af van geloven en
geloven in de lucht?
#HenriA
Is het een geheim?
Of hangt het af van geloven?
Het geloven in de lucht?
Dit hart vertelt bij het minste tikken.
En valt, en lacht.
En valt, en lacht.
Vertel me het geheim van geloven.
Van blijven, van weggaan.
Van blijven staan.
Vertel me het geheim van ademhalen.
Hangt het af van geloven en
geloven in de lucht?
#HenriA
() Buffalo Tom - I'm Allowed
Roma, 03/10/2024
Waited for an answer
But I waited for twenty five years
They stopped my bleeding
But could never stop all those tears
I waited for the day when
He came out from beneath all that weight
I tried to lift it
But it seems I got there too
Late
Just to late
Just to late
Cause I'm allowed
Came to the party
But I got my own signals crossed
Thought I was welcome
But I felt like I should get lost
I know that I'm older
Cause I feel that everywhere
I could talk to no one
Cause I knew not one person
There
No one's there
They just stared
But they're allowed
As vivid as a car wreck
Watch them dripping off highway ramps
She came to me smiling
Her heart underneath both her hands
She spoke of a French boy
At least two times through the night
It could have been the liquor
Or the music but that is
All right
That's all right
She's allowed
And I'm allowed
I'm allowed
I'm allowed
() Bij de derde toon
Wanneer de dominostenen worden boven gehaald
De verbinding is gebroken, er zijn niet langer
en opgepoetst om het eindspel in te zetten, val ik
alleen nog samen met mezelf.
Doe ik mijn kleren uit en loop ik bloot door
het huis, want er is niemand
die nog maar me kijkt.
De verbinding is gebroken, er zijn niet langer
woorden, het is ruisloos stil
aan het eind van de lijn.
Alle nummers gewist, zo ook alle herinneringen
Alle nummers gewist, zo ook alle herinneringen
en dovemansoren die me
nooit hoorden.
Bij de derde toon werd de bladzijde
Bij de derde toon werd de bladzijde
definitief omgeslagen en
is het gesprek gedaan.
Do not text him
Do not text him
Do not text him
#HenriA
() Meer is minder
Wanneer ik ’s nachts naast je wakker word omdat je er niet meer bent, zal ik niet toegeven aan mijn tranen omdat die dan al lang zijn verdwenen.
Zal ik niet meer naar je ogen zoeken of naar de geur van je adem, omdat ik bang ben dat ik die voor altijd zal vergeten.
Ik zal je niet meer storen in je slaap zoals vroeger, toen ik je wakker maakte, want hoe meer er nog van je naast me ligt, hoe minder ik je mis.
Zal ik niet meer naar je ogen zoeken of naar de geur van je adem, omdat ik bang ben dat ik die voor altijd zal vergeten.
Ik zal je niet meer storen in je slaap zoals vroeger, toen ik je wakker maakte, want hoe meer er nog van je naast me ligt, hoe minder ik je mis.
#HenriA
() Zomernachten
Die eindeloze zomernachten, zo licht en open, waarin we tussen verschillende zomerbars en cafés rondslenterden, alleen, samen of met anderen, waarin de roes niets bedreigends had, niets destructiefs, maar een golf was die ons steeds hoger voerde, begonnen langzamerhand en onmerkbaar donkerder te worden, het was alsof de hemel aan de aarde werd bevestigd, het lichte en het vluchtige kreeg steeds minder speelruimte, het werd door iets gevuld en vastgehouden tot de nacht eindelijk stilstond, een muur van duisternis die ’s avonds weer neergelaten en ’s ochtends weer werd opgehaald, en plotseling was het onmogelijk je die lichte, fladderende zomernachten nog voor te stellen, als een droom die je je met alle moeite probeert te herinneren wanneer je wakker wordt, maar het lukt niet meer.
#HenriA
() Ze zegt
‘Jouw liefde is bijna dood’,
zegt ze,
‘verloren gelopen
en koud gegrepen
op een doodlopend spoor’
‘Ze hangt nog met flarden
aan mekaar’,
zegt ze,
‘ze plakt in stukken aan
de binnenkant van mijn hart
als een onblusbare koorts’
‘Geef me een glas water’,
zegt ze,
‘om het vuur te blussen
dat nog in me laait’
‘Ik wil dat jij in me dooft’,
zegt ze,
‘zodat er terug asem
zegt ze,
‘verloren gelopen
en koud gegrepen
op een doodlopend spoor’
‘Ze hangt nog met flarden
aan mekaar’,
zegt ze,
‘ze plakt in stukken aan
de binnenkant van mijn hart
als een onblusbare koorts’
‘Geef me een glas water’,
zegt ze,
‘om het vuur te blussen
dat nog in me laait’
‘Ik wil dat jij in me dooft’,
zegt ze,
‘zodat er terug asem
door me waait'.
#HenriA
() Er bestaan meer voetballers dan dichters op deze wereld
In een kernkwadraat van twee
schuurden we alle hoeken uit de kamer
plakten we de muren aan elkaar
telden de centimeters
tussen de seconden, de uren, de dagen.
Ons verleden likt aan de randen
van foto’s, postzegels en brieven
van kussen en net niet
met de lege lippen
van gedribbelde geliefden.
Ik hier, jij daar
in een afstandelijke schijnbeweging
want
er bestaan meer voetballers
dan dichters op deze wereld.
#HenriA
schuurden we alle hoeken uit de kamer
plakten we de muren aan elkaar
telden de centimeters
tussen de seconden, de uren, de dagen.
Ons verleden likt aan de randen
van foto’s, postzegels en brieven
van kussen en net niet
met de lege lippen
van gedribbelde geliefden.
Ik hier, jij daar
in een afstandelijke schijnbeweging
want
er bestaan meer voetballers
dan dichters op deze wereld.
#HenriA
() De kraag rechtop
Mij overvalt alles veel trager,
veel trager dan bij anderen.
Als levensjaren dubbelop.
Niemand ziet immers graag het verdriet
dat hij zelf in stand houdt,
veel trager dan bij anderen.
Als levensjaren dubbelop.
Niemand ziet immers graag het verdriet
dat hij zelf in stand houdt,
maar liever de vertedering
die hij ontbeert.
Zo vergaat het velen.
Maar velen interesseren me niet.
Omdat ik me steeds begaf
op de paden van het verzet.
Windtegen.
De kraag rechtop.
Zo zal het altijd gaan.
Wat dichten,
die hij ontbeert.
Zo vergaat het velen.
Maar velen interesseren me niet.
Omdat ik me steeds begaf
op de paden van het verzet.
Windtegen.
De kraag rechtop.
Zo zal het altijd gaan.
Wat dichten,
maar niet wat denken betreft.
#HenriA
#HenriA
() Maar hoelang, dat weet ik niet
Morgen is het dag
De dag erna ook
De dag daarna weet ik nog niet
Maar ik vermoed van wel.
Elke dag snijdt het licht
Mijn gedachten in repen
Gisteren, vandaag, morgen, overmorgen
De dag daarna weet ik nog niet
Maar ik vermoed van wel.
Nauwelijks. Misschien. Allicht.
Het nadert zienderogen
Maar het is de nacht die
Overleeft in gedachten
Maar hoelang, dat weet ik nog niet.
#HenriA
Mark Lanegan – When your number isn’t up
De dag erna ook
De dag daarna weet ik nog niet
Maar ik vermoed van wel.
Elke dag snijdt het licht
Mijn gedachten in repen
Gisteren, vandaag, morgen, overmorgen
De dag daarna weet ik nog niet
Maar ik vermoed van wel.
Nauwelijks. Misschien. Allicht.
Het nadert zienderogen
Maar het is de nacht die
Overleeft in gedachten
Maar hoelang, dat weet ik nog niet.
#HenriA
Mark Lanegan – When your number isn’t up
() Zo kan ik niet met je werken
Op stille momenten denk ik aan jou
Zeldzaam
Aan de echte jou
Op de echte stille momenten
Weg van de waan
Weg van alle boutades
Weg van alle bastions
Dan kan ik je zien
Wie je echt was
Een vader- en moederfiguur
In één
Een draagvlak
Een vangnet
Een draaikolk en een wervelwind.
Op de echte stille momenten
Weg van de waan
Weg van alle boutades
Weg van alle bastions
Dan kan ik je zien
Wie je echt was
Een vader- en moederfiguur
In één
Een draagvlak
Een vangnet
Een draaikolk en een wervelwind.
Maar zo kon ik niet met je werken.
#HenriA
() Spinnaker
We zijn gekapseisd
Op stilstaand water
Overstag in het hart
Laverend tussen
Eb en vloed
Het wrakhout
Achter ons gelaten.
We leren varen
Op weg naar een haven
Om aan te meren
En veilig onder zeil
Te gaan.
De spinnaker
Strak en gebold
Als nooit te voren.
Overstag in het hart
Laverend tussen
Eb en vloed
Het wrakhout
Achter ons gelaten.
We leren varen
Op weg naar een haven
Om aan te meren
En veilig onder zeil
Te gaan.
De spinnaker
Strak en gebold
Als nooit te voren.
#HenriA
() Ik kan alles zijn
Ik kan alles zijn.
Een heel lichaam vol,
een kus in de bedding van jouw geluk,
een ongeborsteld hoofd vol met woorden,
een zindering in dat stukje kamer
waar ik met mezelf woon.
En toch.
Kijk hier.
De kaalheid aan de muren,
een verloren gelopen uur,
een asbak met een overdosis,
boeken die wijsheid opstapelen,
en muziek die tonen in me giet.
Groene grassen voor de ramen,
gedecodeerd DNA,
resten van speeksel en bedorven voedingswaren,
een telefoon die signaal verliest.
Glimmende benen in analoge lijnen,
een blik op de heuvels van Lombardije,
een ontsnapping die door het beeld flitst,
maar jij bent het die op mijn netvlies fietst.
Ik kan alles zijn op vele manieren,
maar even dikwijls ben ik helemaal niets.
Een heel lichaam vol,
een kus in de bedding van jouw geluk,
een ongeborsteld hoofd vol met woorden,
een zindering in dat stukje kamer
waar ik met mezelf woon.
En toch.
Kijk hier.
De kaalheid aan de muren,
een verloren gelopen uur,
een asbak met een overdosis,
boeken die wijsheid opstapelen,
en muziek die tonen in me giet.
Groene grassen voor de ramen,
gedecodeerd DNA,
resten van speeksel en bedorven voedingswaren,
een telefoon die signaal verliest.
Glimmende benen in analoge lijnen,
een blik op de heuvels van Lombardije,
een ontsnapping die door het beeld flitst,
maar jij bent het die op mijn netvlies fietst.
Ik kan alles zijn op vele manieren,
maar even dikwijls ben ik helemaal niets.
#HenriA
() Twijfelmoment
Ik vloei in jou, stol,
blijf traag hangen
gewikkeld in twijfel
blijf traag hangen
gewikkeld in twijfel
en vergankelijkheid
omdat je zo ongrijpbaar bent.
Ik tel en tel
en rijg de uren aan elkaar
tot ik de tel kwijt ben en
weer herbegin
met mezelf bijeen te kopen.
Aan jou is geen begin
en ook geen eind te knopen.
omdat je zo ongrijpbaar bent.
Ik tel en tel
en rijg de uren aan elkaar
tot ik de tel kwijt ben en
weer herbegin
met mezelf bijeen te kopen.
Aan jou is geen begin
en ook geen eind te knopen.
#HenriA
() De avonden zijn het ergste
De avonden zijn het ergste
Niet de ochtenden
Niet de nachten
Maar de avonden.
Het moment tussen
Net als de zon onder
Is gegaan
Tot dat de dauw valt
En de uilen starten met krassen
En oehoeën
Op zoek naar prooi.
En dan de bosrand die kraakt
En twee roden ogen in de verte
Die roerloos staren
En vuurvliegen die stralen
In de sterrennacht.
De avonden zijn het ergste
Niet de ochtenden
Niet de nachten
Maar de avonden.
Het moment tussen
Net als de zon onder
Is gegaan
Tot dat de dauw valt
En de uilen starten met krassen
En oehoeën
Op zoek naar prooi.
En dan de bosrand die kraakt
En twee roden ogen in de verte
Die roerloos staren
En vuurvliegen die stralen
In de sterrennacht.
De avonden zijn het ergste
Wanneer je er niet bent
Ze laten niemand onberoerd
Achter.
Ze laten niemand onberoerd
Achter.
#HenriA
() Jezus etcetera
Je kunt op mij vertrouwen, lieverd
Je had gelijk wat betreft de sterren
Ieder is een ondergaande zon
Huil niet
Je kunt op mij vertrouwen, lieverd
Je kunt langskomen wanneer je maar wilt
Ik zal in de buurt zijn
Je had gelijk wat betreft de sterren
Ieder is een ondergaande zon
Wolkenkrabbers schrapen tegen elkaar
De laatste sigaretten zijn alles wat je kunt krijgen
Je stem rookt
Ik mis de zon
#HenriA
Je had gelijk wat betreft de sterren
Ieder is een ondergaande zon
Huil niet
Je kunt op mij vertrouwen, lieverd
Je kunt langskomen wanneer je maar wilt
Ik zal in de buurt zijn
Je had gelijk wat betreft de sterren
Ieder is een ondergaande zon
Wolkenkrabbers schrapen tegen elkaar
De laatste sigaretten zijn alles wat je kunt krijgen
Je stem rookt
Ik mis de zon
#HenriA
(Naar Wilco)
() Rendez - Vous
Als je geen spleet vindt
Om in te kruipen
Het onkruid te
Veel woekert
Je jaagt jaagt en jaagt
Alle uren van
De dag rond
Op een prooi
Op een slachtoffer
Op een fabeltjesverhaal
Dan ben je
Ver heen
Ook al ben je
Zogezegd aan het landen
#HenriA
Om in te kruipen
Het onkruid te
Veel woekert
Je jaagt jaagt en jaagt
Alle uren van
De dag rond
Op een prooi
Op een slachtoffer
Op een fabeltjesverhaal
Dan ben je
Ver heen
Ook al ben je
Zogezegd aan het landen
#HenriA
() Wees maar blij - Zoals het altijd was
Strijdlied op de tonen van
“El Canto General” - Pablo Neruda
Wees maar blij!
Verhuis de dozen!
Drink veel wijn!
De overwinning is nabij!
Hou mekaar maar vast!
Vergeet de grenzen!
Doe je zin!
Zoals het altijd was!
Ga gewoon verder!
Er zal niets veranderen!
Alles zal blijven!
Zoals het altijd was!
Open de getijden!
En vier het scheepshout
Van de dolende wrakken
In de eindeloze plas!
En drink meer wijn!
En blijf meer nabij!
Het zal nimmer veranderen!
Zoals het altijd was!
#HenriA
“El Canto General” - Pablo Neruda
Wees maar blij!
Verhuis de dozen!
Drink veel wijn!
De overwinning is nabij!
Hou mekaar maar vast!
Vergeet de grenzen!
Doe je zin!
Zoals het altijd was!
Ga gewoon verder!
Er zal niets veranderen!
Alles zal blijven!
Zoals het altijd was!
Open de getijden!
En vier het scheepshout
Van de dolende wrakken
In de eindeloze plas!
En drink meer wijn!
En blijf meer nabij!
Het zal nimmer veranderen!
Zoals het altijd was!
#HenriA
() Deurmat
Wachtend op
Wachtend op
Wachtend op
Op wat
De herfst
Warm stromend water
De baby van een collega
Twee voeten op
De deurmat
Vier voeten op de deurmat
Zes voeten op de deurmat
De sleutel onder de deurmat
Als in een dans
De stem op het antwoordapparaat
Van een Spanjaard
Die woorden zegt die ik niet eens versta
Woorden die ik niet vat
Wachtend op
Het juiste moment
Schuifelend
Op de deurmat
#HenriA
Wachtend op
Wachtend op
Op wat
De herfst
Warm stromend water
De baby van een collega
Twee voeten op
De deurmat
Vier voeten op de deurmat
Zes voeten op de deurmat
De sleutel onder de deurmat
Als in een dans
De stem op het antwoordapparaat
Van een Spanjaard
Die woorden zegt die ik niet eens versta
Woorden die ik niet vat
Wachtend op
Het juiste moment
Schuifelend
Op de deurmat
#HenriA
() Voor ik vergeet (deel 2)
zij sprak
met de trap
de treden kraakten
het geluid van lang geleden
ieder een eigen verhaal
in het naar boven gaan
ze vond in het donker
het touwtje en licht
en schrok van de
duisternis die er
nog altijd is
de tijd was ze kwijt
ook de woorden
die over jaren heen
waren verloren
kan enkel nog maar
het schelden en haatpraat
er is geen vergeven
in het overbruggen
met de trap
de treden kraakten
het geluid van lang geleden
ieder een eigen verhaal
in het naar boven gaan
ze vond in het donker
het touwtje en licht
en schrok van de
duisternis die er
nog altijd is
de tijd was ze kwijt
ook de woorden
die over jaren heen
waren verloren
kan enkel nog maar
het schelden en haatpraat
er is geen vergeven
in het overbruggen
van haar tijd
we hebben
altijd al alles geweten
en kan enkel doen alsof
ze plooien gladstrijkt
#HenriA
we hebben
altijd al alles geweten
en kan enkel doen alsof
ze plooien gladstrijkt
#HenriA
() Occitanië
“Het leven smaakt me”
Zegt ze terwijl de zee
Door haar spoelt
De zon wegduikt
En het strand verlaat.
Ze vraagt “wat”
En ik zeg niks
En ik denk
“Je bent perfect voor me”
Terwijl ik van haar biertje drink.
#HenriA
Zegt ze terwijl de zee
Door haar spoelt
De zon wegduikt
En het strand verlaat.
Ze vraagt “wat”
En ik zeg niks
En ik denk
“Je bent perfect voor me”
Terwijl ik van haar biertje drink.
#HenriA
() Bill Viola - Ascension
De Amerikaanse videokunstenaar Bill Viola is overleden op 12.07.2024. Hij werd 73. Viola was een pionier van de videokunst en een van de belangrijke artiesten van onze tijd.
Het zijn aangrijpende videowerken die Bill Viola maakte. Geboorte en dood, het mysterie van het leven: dat waren zijn eeuwige thema's. Hij was gefascineerd door mystieke auteurs uit verschillende geloofsovertuigingen.
De oerelementen vuur en water keren vaak terug in Bill Viola’s werk. "Water kan zo veel verschillende dingen betekenen. We bestaan zelf vooral uit water. Het geeft leven, maar het kan ook dood brengen. Water weerspiegelt, breekt het licht. Bill Viola ziet water als 'de ruimte tussenin'. Door het te visualiseren, kunnen we misschien iets begrijpen waar we geen woorden voor hebben".
() Kraaien
Naar Vincent Van Gogh
“Ik sterf tegenwoordig
elke dag,”
sprak de nacht,
“zonder me af te vragen
waarom.”
Ik wist niet wat ik kreeg.
Ik voelde in de zakken
van mijn mantel,
maar vond enkel
overbodige woorden.
Ik trof ook een pistool
en brood en koffie aan,
en een bed, en lauw gezelschap,
alles als vanouds bevlogen.
“Dat overkomt
ieder van ons wel eens”,
dacht ik.
Ik kneep lijnen in mijn blik,
en het penseel beschreef
wat ik wilde zien.
Zonnebloemen in vazen
gevangen, of sterren
in de nacht.
Altijd wachtend op een antwoord,
streken kraaien weer neer
boven bewogen tarwe,
voor de deuropening
van mijn ogen.
#HenriA
“Ik sterf tegenwoordig
elke dag,”
sprak de nacht,
“zonder me af te vragen
waarom.”
Ik wist niet wat ik kreeg.
Ik voelde in de zakken
van mijn mantel,
maar vond enkel
overbodige woorden.
Ik trof ook een pistool
en brood en koffie aan,
en een bed, en lauw gezelschap,
alles als vanouds bevlogen.
“Dat overkomt
ieder van ons wel eens”,
dacht ik.
Ik kneep lijnen in mijn blik,
en het penseel beschreef
wat ik wilde zien.
Zonnebloemen in vazen
gevangen, of sterren
in de nacht.
Altijd wachtend op een antwoord,
streken kraaien weer neer
boven bewogen tarwe,
voor de deuropening
van mijn ogen.
#HenriA
() 997
Ik hoop dat je vergeten bent,
wat je vergeten bent.
Als je je herinnert wat je vergeten bent,
dan ben je het niet vergeten.
Want de vergetelheid vergeten,
dat is de echte vergetelheid.
Maar je zal terugkomen,
zonder naam,
zonder sporen.
Zoals in de winter.
Die ene winter, zonder verhalen.
Sommigen komen zo aan hun einde
Anderen weten niet eens dat ze dood zijn.
Als de wereld weg is
zal ik je dragen.
#HenriA
wat je vergeten bent.
Als je je herinnert wat je vergeten bent,
dan ben je het niet vergeten.
Want de vergetelheid vergeten,
dat is de echte vergetelheid.
Maar je zal terugkomen,
zonder naam,
zonder sporen.
Zoals in de winter.
Die ene winter, zonder verhalen.
Sommigen komen zo aan hun einde
Anderen weten niet eens dat ze dood zijn.
Als de wereld weg is
zal ik je dragen.
#HenriA
() Ik hou je los
Een simpele vraag
Met een simpel antwoord
Waarom ik van je hou
Je ziet me voor het beste
In wat ik geef en in wat ik krijg
Breng je het leven in me
Ik hou van je
Omdat jij het bent
Omdat jij jij bent voor mij
Ik je altijd weer ontmoet
En jij de man bent
En ik de vrouw
Daarom hou ik van je
En daarom
Hou ik je los
Je ziet me voor het beste
In wat ik geef en in wat ik krijg
Breng je het leven in me
Ik hou van je
Omdat jij het bent
Omdat jij jij bent voor mij
Ik je altijd weer ontmoet
En jij de man bent
En ik de vrouw
Daarom hou ik van je
En daarom
Hou ik je los
En vast tegelijkertijd
#HenriA
#HenriA
() Column – Je vrienden kies je zelf. Je coach/therapeut gelukkig ook…
Aantal woorden - 835 | Leestijd - 2,5 minuten
Tijdens dode en minder dode momenten durf ik al eens rond te klikken op het internet. En zo maakte ik enkele weken geleden kennis met een ijverig postende coach die zichzelf therapeute waant. Laat ik ze de naam Jacqueline geven. Facebookinzichten, instaverhalen, memes, … niets is haar vreemd. Iets trok mijn aandacht in haar schrijfsels en ik zette me aan het scrollen en het lezen. En na een tijdje dacht ik: “Vooruit, ik geef het een kans!” en drukte ferm op de volgknop. Maar na een tijdje van volggedrag, kreeg ik krampen. Zo ter hoogte van mijn maag. Want hoe meer ik las, hoe meer ik me ergerde. Over het waarom, kon ik niet zo meteen de vinger opleggen. In ieder geval: er zat eindelijk nog eens iemand in mijn allergie!
En na wat verder lezen, overschouwen, denken en voelen merkte ik het plots. Ik heb het gehad met dat taaltje waarin mensen overtuigd worden dat ze alles kunnen als ze maar willen. Verleg je grenzen! Heel jezelf! Durf te doen! Geloof in jezelf! Trek je niet aan wat anderen van je denken! Wees moedig! Neem zuurstof! Wees niet bang! Wees vitaliserend! Omarm je angst! Blijf in je kracht! Vind je kern! Tank zelfvertrouwen! Laat los! (Even terzijde: over loslaten… Nog zo een therapeutisch werkwoord. Wat moet ik loslaten? Als ik inzie, besef, het hanteer, een plaats geef en er mee leer leven terwijl het nog in me zit, wat moet ik dan in godsnaam loslaten? Kan iemand me eens uitleggen wat dat is, loslaten? En hoe je dat precies doet?). Of ook een dooddoener: “Ik heb het nog nooit gedaan, maar ik denk dat ik het wel kan (cfr. Mevr. Pipi Langkous). Alsof the sky the limit is.
Wel Pipi (en Jacqueline natuurlijk), sommige dingen zal ik nooit kunnen. Omdat ik te oud, te dik, te traag, te dom, te sloom, te groot, te wispelturig, te ongeduldig of te beperkt ben. En weet je wat, soms trek ik me wel aan van wat anderen over me denken. Wie niet trouwens? En weet je wat ook nog? Soms doe ik het in mijn broek van de schrik! En maar goed ook, want die schrik vertelt me dat ik - evolutionair gezien - moet oppassen voor iets dat gaat komen! Dus Jacqueline, durf nu alsjeblieft ook eens tegen iemand zeggen: “Liefste medemens, ge bent ne schone mens. Maar hier leg je de lat te hoog. Omdat je te oud, te dik, te traag, te dom, te sloom, te groot, te wispelturig, te ongeduldig, te borderline, te narcistisch, te geflipt, te slecht gehecht of te beperkt bent om dit of dat of het deze of het gene te bereiken. En dat is niet erg, maar deal with it! Zullen we dat afspreken?” En dan hoeven al die mensen de dag na een sessie zich voor de buitenwereld niet sterk te houden en tegelijkertijd thuis niet in een hoekje gaan zitten huilen met gevoel dat ze niets waard zijn omdat het onbereikbare toch niet te bereiken is. En om dat te beseffen, daar heb je niet altijd therapeuten, laat staan zelfverklaarde ervaringsdeskundige coaches voor nodig. Soms is een handvol vrienden die niet rond de pot draaien en je een spiegel durven voor te houden genoeg (en het bespaart je ook nog eens een hoop geld, maar dat volledig terzijde).
Geloof ik niet in therapie? O jawel. Zeer erg zelfs. Als ervaringsdeskundige (en niet als therapeut wel te verstaan, maar aan de andere kant van de tafel) heb ik veel geleerd over mezelf. Enorm veel zelfs. Maar ik had de zegen om bij een bekwaam therapeut terecht te komen die me geen rad voor de ogen draaide met empower yourself slogans (en die ook geen facebook, Instagram of website met holle, herkauwde boodschappen of opgeleukte foto's nodig heeft om zichzelf te verkopen, die de socials niet gebruikt als een grote ode aan zichzelf als therapeut/coach en niet gedreven wordt door winstbejag) en die me leerde om met het vehikel dat ik ben op de best mogelijke manier om te gaan. Die me duidelijk doch kordaat deed inzien wat ik in me heb, maar vooral wat ik niet in me heb en ook nooit in me zal hebben. En dat is al heel wat! En natuurlijk is het belangrijk dat je in jezelf gelooft. Dat vind ik eigenlijk de evidentie zelve. En natuurlijk is dat bij momenten ver zoek omwille van de blutsen en de builen, de haken en de ogen, de grillige wegen en de onvoorspelbare, onaangename wendingen die het leven voor ons in petto heeft. Maar – hier komt het – het is wat is. Begrijp wat het is, hanteer wat er is en… maak er het beste van!
En tot slot… Jacqueline (en alle andere coaches en therapeuten van het therapeutengild waarvan de haren nu te berde gerezen zijn na het lezen van deze column en met mij maar al te graag een sessie zouden plannen om me van het tegendeel te overtuigen), als je dit zou lezen - wat ik betwijfel maar je weet maar nooit - weet dan dat dit niet persoonlijk is bedoeld. Maar sinds vandaag heb je toch 1 volger minder. Want vrienden, coaches en therapeuten, die kies je zelf! Gelukkig maar...
#HenriA
() Op de rand van jouw bed
Op de rand van jouw bed,
gehuld in volslanke momenten van eerder van het jaar,
je hoog boven me uit over je schouder naar me kijkt,
ik je golvende haren ruik,
de oogleden moegestreden in een spagaat van wit licht.
Op de rand van jouw bed trek ik je hoofd in je nek
en galmt de verlossing
die zich even bevriest in het ijs van onze aderen,
zoals de sterren op het plafond die me de hemel beloven,
bedadem ik je vooruitblik naar jouw wedergeboorte.
Op de rand van jouw bed schuif je in me al je geheimen
die ik opplooi als de sprei die dit bed z'n charme geeft,
liggen we met vier armen rond je mea vulva,
kus ik een mond die er almaar meer is,
slapen we in met lippen diep om mekaar heen.
#HenriA
gehuld in volslanke momenten van eerder van het jaar,
je hoog boven me uit over je schouder naar me kijkt,
ik je golvende haren ruik,
de oogleden moegestreden in een spagaat van wit licht.
Op de rand van jouw bed trek ik je hoofd in je nek
en galmt de verlossing
die zich even bevriest in het ijs van onze aderen,
zoals de sterren op het plafond die me de hemel beloven,
bedadem ik je vooruitblik naar jouw wedergeboorte.
Op de rand van jouw bed schuif je in me al je geheimen
die ik opplooi als de sprei die dit bed z'n charme geeft,
liggen we met vier armen rond je mea vulva,
kus ik een mond die er almaar meer is,
slapen we in met lippen diep om mekaar heen.
#HenriA
() De eenzaamheid die niet bedroeft
(Aan mezelf en aan jou)
Eenzaamheid is alles voor jou en alles is eenzaamheid. Gelukzalig eiland waar je zo vaak je toevlucht hebt gezocht en waar je een beter samenspel bereikte met het leven en zijn bestemming, door er je onrust mee naar toe te nemen, die zich beetje bij beetje in beelden en ideeën moet omzetten, zoals iemand bloemen meeneemt van de markt die langzaam zullen opengaan. Van eenzaamheid zal je het water vergeten, daar doe je de bloemen geen onrecht mee aan.
Er zijn mensen die in hun leven slechts vluchtig in aanraking komen met eenzaamheid, voor hen bestaat ze alleen op de pechstrook of bij toeval; maar er zijn ook mensen die afstand nodig hebben ten opzichte van de eenzaamheid om haar vaker en beter te kunnen zien, voor hen bestaat ze in de beschouwing. Het heden is veel te wisselvallig, heel erg vol van zwangere tegenstrijdigheden, om zijn verrassingen en herhalingen te kunnen begrijpen is er alleen maar het afstand nemen. Het schept een eenzame wereld die zich beter laat vertalen, als je de eenzaamheid verstaat.
Tussen anderen en jou, tussen de liefde en jou, tussen het leven en jou staat de eenzaamheid. Maar die eenzaamheid, die jou overal van scheidt, bedroeft je niet. Integendeel. Je proeft ze, maar waarom zou ze eigenlijk moeten? Aan niets ben je zoveel verschuldigd als aan de eenzaamheid, niet aan de aarde, de naasten, de liefde, het geleefde leven. Wat je ook mag zijn, in eender welke hoeveelheden, dat dank je aan haar. Omdat je haar begrijpt en ze jou omarmt, zelfs op de koudste dagen. Ik ben nooit teveel.
Wanneer je, toen je nog een kind was, ’s nachts naar de hemel keek, waarvan de sterren vriendelijk knipoogden, leken die de duisternis te vullen met een geheimzinnige genegenheid, joeg de immense ruimte, het zwartste onzichtbare zwart je geen enkele angst aan, integendeel, ze bracht je in een vertrouwde toestand van verrukking. Daarboven, tussen al die sterrenbeelden, zag je de jouwe oplichten, helder als water, schitterend als het koofstof dat de diamant is: het sterrenbeeld van de eenzaamheid, voor velen onzichtbaar, veelal vergeten, voor sommigen, waar jij je gelukkig toe mag rekenen, een oplichtende mijlpaal en heilzaam.
De eenzaamheid, beste Henri, ze is je niet vergeten door al de jaren heen. Gelukkig maar.
#HenriA
() Nick to Polly Jean
“Polly Jean, I love you. I love the texture of your skin, the taste of your saliva, the softness of your ears. I love every inch and every part of your entire body. From your toes and the beautifully curved arches of your feet, to the exceptional shade and warmth of your dark hair. I need you in my life, I hope you need me too.”
- Nick Cave in a letter to PJ Harvey
- Nick Cave in a letter to PJ Harvey
() Weezer - Island In The Sun
When you're on a golden sea
You don't need no memory
Just a place to call your own
As we drift into the zone
On an island in the sun
We'll be playing and having fun
And it makes me feel so fine
I can't control my brain
We'll run away together
We'll spend some time forever
We'll never feel bad anymore
() Brood en leven
Je verslikt je in woorden die verzanden in minne lust,
zink je naar de bodem om te knechten,
vrees je de klokkenluider die je elke avond in slaap kust,
je beademt, in witte lakens je wolkendek bedekt.
Recht je rug en je lippen, leg je handen in een knoop,
kijk neer, je er telkeweer weer om smacht,
hoofdschuddend over me gaat, likkend over me loopt,
je laat verscheuren met een stuwende splijtkracht.
Brood en leven zijn de bloemen voor een opgesmukt graf
die alles begraven / Met opgeheven hoofd
de zwangere ochtend in stapt, schud je de duivel van je af.
Maar hij zal niet rusten, vuur en vagen, de hemel gelooft
niet in de hel / En de engel begaf
zich in aardsheid naar een veilige kroost.
zink je naar de bodem om te knechten,
vrees je de klokkenluider die je elke avond in slaap kust,
je beademt, in witte lakens je wolkendek bedekt.
Recht je rug en je lippen, leg je handen in een knoop,
kijk neer, je er telkeweer weer om smacht,
hoofdschuddend over me gaat, likkend over me loopt,
je laat verscheuren met een stuwende splijtkracht.
Brood en leven zijn de bloemen voor een opgesmukt graf
die alles begraven / Met opgeheven hoofd
de zwangere ochtend in stapt, schud je de duivel van je af.
Maar hij zal niet rusten, vuur en vagen, de hemel gelooft
niet in de hel / En de engel begaf
zich in aardsheid naar een veilige kroost.
#HenriA
() Maskers af
Verkleed en nergens heen kunnen gaan.
De nervositeit die aan je mouwen trekt.
De randen die in poeder verkruimelen.
Verdwijnen in een hemel die net zo
De nervositeit die aan je mouwen trekt.
De randen die in poeder verkruimelen.
Verdwijnen in een hemel die net zo
eindeloos is als de bereidheid om het
te proberen, maar blijf doorgaan en
het zal weldra beter worden.
Ik hou van de manier waarop je danst
Ik hou van de manier waarop je danst
om sterk te worden, onder de ordelijke
wachtrijen, de slechte stemmingen,
de mooie vooruitzichten, de weggegooide
de mooie vooruitzichten, de weggegooide
maskers, de lege glazen, onder de onderdrukte
wrok en de strak geweven spanning.
Zo strak geweven dat het alle dimensies tart.
Het zien, maar niet voelen.
Het weten, maar niet zeggen.
Daar ben je.
#HenriA
Zo strak geweven dat het alle dimensies tart.
Het zien, maar niet voelen.
Het weten, maar niet zeggen.
Daar ben je.
#HenriA
() Polderen
Je loopt door de polders
en dit is wat je dan ziet:
Industrie achter een groene rand, schoorstenen van riet,
velden koolzaad en kieviten, een overzetboot van papier,
wandelende honden met handtassen, reigers op hoge hakken,
koeien met schapenkrollen, schapen die van paarden houden,
kraanarmen van gevlochten breinaalden, een blikfabriek,
een kerkhof van gedichten, doden met ronkende namen, sorghvliedt.
Hiervan houden is verstandig. Wat de tijd ook met je doet.
Want als dat lukt, helpt dit bij het doodgaan.
#HenriA
en dit is wat je dan ziet:
Industrie achter een groene rand, schoorstenen van riet,
velden koolzaad en kieviten, een overzetboot van papier,
wandelende honden met handtassen, reigers op hoge hakken,
koeien met schapenkrollen, schapen die van paarden houden,
kraanarmen van gevlochten breinaalden, een blikfabriek,
een kerkhof van gedichten, doden met ronkende namen, sorghvliedt.
Hiervan houden is verstandig. Wat de tijd ook met je doet.
Want als dat lukt, helpt dit bij het doodgaan.
#HenriA
() Ik ben niets
Ik ben niets
Wat jij niet bent
Dus alles
In meer of
Mindere mate
Dus alles
Ik ben alles
Voor iedereen
Dus niets
Wat mij
Weerhoudt
Van jou.
#HenriA
Dus alles
In meer of
Mindere mate
Dus alles
Ik ben alles
Voor iedereen
Dus niets
Wat mij
Weerhoudt
Van jou.
#HenriA
() Sprakeloos (golden hour)
Je veegt de spraak
van mijn lippen,
doet me stom verstillen
als een sterrenbeeld in
een nevel van warme melk.
Sindsdien praat ik een andere
taal tegen de stand der dingen
en tegen mezelf.
En als we naar dezelfde
hemel kijken tijdens een
kampvuurnacht, zou je
dan de boogschutter
in mij herkennen voor
het gloren van de dag?
Toen jij kwam, kwam ook de
liefde in het wit van het
heelal, samen met de opkomende
zon die niet meer
ondergaat.
#HenriA
van mijn lippen,
doet me stom verstillen
als een sterrenbeeld in
een nevel van warme melk.
Sindsdien praat ik een andere
taal tegen de stand der dingen
en tegen mezelf.
En als we naar dezelfde
hemel kijken tijdens een
kampvuurnacht, zou je
dan de boogschutter
in mij herkennen voor
het gloren van de dag?
Toen jij kwam, kwam ook de
liefde in het wit van het
heelal, samen met de opkomende
zon die niet meer
ondergaat.
#HenriA
() Voor ik vergeet
Ik heb geleerd
Hoe het is om iemand te koesteren
Zonder ze terug te willen
Hoe ik herinneringen kan vieren
Zonder me in het verleden te verliezen
Hoe ik de lessen kan waarderen
Zonder te klampen aan de vergissingen
Hoe het is om van iemand te houden
Zonder dat ze er nog zijn
Omdat helen het ware leven is
Hoe het is om iemand te koesteren
Zonder ze terug te willen
Hoe ik herinneringen kan vieren
Zonder me in het verleden te verliezen
Hoe ik de lessen kan waarderen
Zonder te klampen aan de vergissingen
Hoe het is om van iemand te houden
Zonder dat ze er nog zijn
Omdat helen het ware leven is
#HenriA
() Anam Cara ~ Sterrenstof
Ik ben jou
En jij bent mij
Wij zijn allemaal sterren
Ook jij en ik
We hebben al wat we nodig hebben
Want ik ben jou
En jij bent mij
Wij zijn allemaal sterren
Uit het mooiste stof
Tot de grootste zon
En ik en jij
Het maakt niet uit waar je bent
Is het nu ver of dichtbij
In schemer of schittering
Is het nu ver of dichtbij
In schemer of schittering
Met alle ruimte en alle tijd
We hebben al wat we nodig hebben
Want ik ben jou
En jij bent mij
#HenriA
() Heb ik weer
(Nachtelijk visioen)
Als ik dan zogenaamd de duivel ben
Als Icarus
Die nooit gemoedsrust vindt
En wild blijft rondwieken
En ook na de hoogmoed valt
Als ik dat dan ben
En niet meer meer was
Zodat er geen zijn meer is
Dan heb ik er groots genoegen mee
Dat ik dan de lucifer ben
En dat wij zijn opgebrand.
#HenriA
Onmens, ontmenst, niks waard
Drager van alle kwaad
En jij dan zogenaamd de engel
Vol van liefde, altijd het juiste,
Zuster van moeder Theresa
Waarom, in Gods naam,
Ben je dan niet vervuld
En blijf je godslasteren
Drager van alle kwaad
En jij dan zogenaamd de engel
Vol van liefde, altijd het juiste,
Zuster van moeder Theresa
Waarom, in Gods naam,
Ben je dan niet vervuld
En blijf je godslasteren
Als Icarus
Die nooit gemoedsrust vindt
En wild blijft rondwieken
En ook na de hoogmoed valt
Als ik dat dan ben
En niet meer meer was
Zodat er geen zijn meer is
Dan heb ik er groots genoegen mee
Dat ik dan de lucifer ben
En dat wij zijn opgebrand.
#HenriA
Abonneren op:
Posts (Atom)
-
845 woorden | Leestijd: 3 minuten Is iets echt of niet echt? Is wat ik denk, voel, wat ik aan mezelf vertel, wat ik aan anderen vertel… de w... -
Deze column gaat over nuance. Of beter: het gebrek aan nuance. Het reduceren van complexe situaties tot of zwart of wit. We houden immers ni...
-
Wanneer de dominostenen worden boven gehaald en opgepoetst om het eindspel in te zetten, val ik alleen nog samen met mezelf. Doe ik mijn kle...